Column van de maand

Van de schoonheid en de troost…

Het jaar 2019 maakt alweer een decennium in dit millennium af. Het gaat hard, de tijd. En hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. En zeker voor iemand als ik die volgend jaar zes decennia er op heeft zitten voelt dat als bijzonder. Dingen zijn eindig, en dat besef dringt steeds vaker tot mij door. Dit bijvoorbeeld is alweer mijn laatste column als voorzitter van de Ooa. Na bijna acht jaar zit het er in mei bij de ALV voor mij op. De tijd is omgevlogen…

Een klein intermezzo: Interessant is dat dit fenomeen van ‘het sneller gaan van de tijd’ vanuit een drietal verklaringen bezien kan worden, namelijk vanuit de evenredigheidstheorie, de biologische theorie en de informatietheorie. (https://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/67705-tijdsbeleving-waarom-de-tijd-steeds-sneller-gaat.html: Hoe ouder, hoe kleiner het aandeel in % van een extra jaar of week; des te ouder, des te trager de stofwisseling en dus verlaagt de lichaams ‘kloksnelheid’ terwijl de ‘gewone tijd’ net zo hard doorloopt; en hoe ouder, hoe minder ‘nieuwe’ prikkels binnenkomen, waardoor de tijd zich lijkt te versnellen)

Terugkijkend in de tijd denk ik steeds vaker aan beelden, geluiden en emoties die mij bijgebleven zijn. Vormende ervaringen soms, die maken dat ik de adviseur, de mens, de partner en de vader ben geworden die ik ben. En ja, ook de voorzitter die ik ‘was’, zeg ik alvast. Ik hoop dat het de leden meegevallen is, waarbij ik me bij voorbaat excuseer voor het ongemak dat ik ongetwijfeld ook deze en gene heb bezorgd. Voor mijzelf sprekend: het was een prachttijd, met veel collega bestuurders heb ik onze Orde mogen dienen. Veel mensen leren kennen, en veel zintuiglijke, intellectuele en emotievolle ervaringen mogen opdoen.

Veel schoonheid dus, en dat biedt ook troost bij mijn naderend afscheid. Het maakt voor mij het leven ook weer...

Lees verder...